خادمان حضرت زینب (س) بجنورد

متن ادبی((گل دامان علی علیه‏السلام ))

بانو، آمدی و بوی کربلا از تو برخاست.
ناطقه تو، رشادت را با حکمت درآمیخته بود تا صبورترین زن تاریخ را بیافریند.
گلی را که علی در دامان خود بپروراند، جز این انتظاری نیست و غنچه‏ای که از شاخه فاطمه علیهاالسلام سر می‏زند، عطر کرامات خود را این‏چنین، در فضای عشق می‏پراکند. می‏رویی و دست تو، روزی مرهم کاروان خسته‏ای می‏شود که ستاره‏های مسیرش را از آسمان تو چیده‏اند و شانه‏های تو، تنهای تنها، بار صبوری را بر دوش خواهد کشید.
هم‏مسیر با حسین علیه‏السلام
خوش‏آمدی، بانوی خوش‏کلام نینوا ماه شب‏های تاریک سوختن و ساختن، درآ
«درآ که در دل خسته توان درآید باز   ***   بیا که در تن‏مرده روان درآید باز»
حقیقت این است که مسیر تو، مسیر حسین علیه‏السلام بود و در دوراهی کربلا، از ریشه علی علیه‏السلام و فاطمه علیهاالسلام ، دو شاخه گل رویید؛ گل حسین علیه‏السلام را، با خون خودش سرخ کردند و تو را با داغ حسین علیه‏السلام ؛ تا عطر دل‏انگیز نجابت و شهامت تو، بوی کربلا را همه جا پخش کند. تو، شمشیر بُرنده حسین علیه‏السلام بودی که پس از پر کشیدنش، رو کرد.
زینت زنان عالم
تو نه تنها زینت پدر، بلکه زینت تمام بانوان عالمی. از هر طرف برای وصف تو وارد می‏شوم، به کربلا می‏رسم. دشت نینوا، قله‏ای بود تا تمامی بلندای تو را نشان دهد، که بانوی مسلمان، غنچه لای گلبرگ پیچیده پرده‏نشین نیست؛ بلکه می‏تواند قوت استدلال و سخنوری را در مصاف با شمشیرها، رویارو کند. می‏تواند زورآوریِ بازوان صبر و تقوا را به رخ مصیبت بکشد. زن، می‏تواند به اوج برسد و حتی زینب علیهاالسلام باشد!
بهار تولدت مبارک
زینب تو، پرستار مجروح‏ترین لحظات هجوم درد بودی؛ آنجا که - خود - آزار دهنده‏ترین شکنجه روح را متحمل می‏شدی. وسعت علم تو، حلم تو را تحت‏الشعاع قرار می‏داد. تو را گاه، خلاصه حسن علیه‏السلام و گاه، تفسیر حسین علیه‏السلام می‏بینم و حقیقت این است که بهار، زیباترین پایان برای هجوم زمستان است، بهارت مبارک
رزیتا نعمتی

-------------------------------------------------------------------

متن ادبی (( بهار در بهار ))

عطر آسمانی فرشتگان در فضا منتشر است. آسمان، ستاره باران عشق است.
شب، لبریز از جرعه‏های ناب مناجات، سرود بی‏قراری را در دست‏افشانی عرش و فرش می‏سراید.
زمین، سوره آفرینش معرفت وایمان را در روح زمان تلاوت می‏کند و تبسم شادمانه ماه، زمین و آسمان را آیه آیه نور کرده است. نبض ثانیه‏ها بی‏قراری می‏کند و ساعت مضطرب زمان نفسش به شماره افتاده است. صدای هلهله فرشتگان و زمزمه عرشیان و ترانه زلال اذان، شهر را پر کرده است و شراره اشتیاق در کوچه‏های مهتابی مدینه زبانه می‏کشد.
مدینه، بهار در بهار است و لبریز شوق انتظار و غرق تمنای دیدار.
همه در انتظار تولد خورشید و طلوع با شکوه صبح و خنده طلایی آفتابند و بی‏تابانه، لحظه تولد بانوی صبر و عشق را به شوق نشسته‏اند.
فاطمه علیهاالسلام در حالی که در آغوش سحرگاه، برسجاده عشق، ترانه نیایش و حمد می‏سراید، عطر حضور خدا را در قنوت نمازش، نفس می‏کشد و لحظه‏های چشم‏انتظاری را با طراوت مناجات و اشک، سپری می‏کند.
لحظه موعود، فرا می‏رسد و غنچه قداست علی و زهرا علیهاالسلام به شکوفه می‏نشیند. دردی خوش که وجود نازنین بانوی آب و آفتاب را دربرگرفته است، با شهد شیرین گریه هدیه‏ای الهی تسکین می‏یابد و فصل سبز زندگی اسوه صبر و نجابت در گهواره سبز زمین، با بهار خنده‏اش آغاز می‏شود. شوقی در رگ‏های خاک می‏دود و خنده‏ای بر لب‏های تاریخ شکوفا می‏شود.
نوری پیچیده در حریر سبز نجابت و عصمت، دست به دست آسمانیان، می‏چرخد و وقتی پلک می‏گشاید، بزم شادمانه ملایک به اوج می‏رسد.
خانه زهرا و علی علیهماالسلام ، فانوس‏باران اشک شادی می‏شود.
پیامبر خدا شادمان است. پیام‏آور عشق محمدی، در گوش طفل، اذان و در قلبش ترانه محبت زمزمه می‏کند. پیکی آسمانی، نام او را از عرش می‏آورد و او «زینب» می‏شود؛ نخستین سراینده غزل صبر و بردباری، زینت و مونس تنهایی پدر و سنگ صبور غربت زهرا، همنوا با مظلومیت حسن و خطبه‏خوان رشادت حسین و شهامت عباس؛ همدم لحظه‏های بی‏کسی و مرهم زخم‏های دلواپسی کبوتران پر وبال شکسته کربلا. زینب است و بانوی همیشه نجیب تاریخ. مقدمش گل باران!

منیره ماشاءاللهی
-----------------------------------------------------------------------

متن ادبی((روز میلاد صبر ))