محرم آمد و ماه حسین طلوع کرد:مراقبت های لازم جسم و روح قبل از محرم

بسم الله الرحمن الرحیم

قال ابو عبد الله الصادق(علیه السلام):
«رحم الله شیعتنا، شیعتنا و الله هم المؤمنون. فقد و الله شرکونا فی المصیبة بطول الحزن و الحسرة.»
عاشورای حسینی که بالاترین مصیبت خاندان پیامبر ( علیهم السلام ) و پیروان ایشان است، وجود محبین را در دریایی از غم فرو می‌برد که جز اشک چاره‌ای برای آن نمی‌ماند.
با توجه به عظمت مصیبتی که هر ساله با طلوع محرم در انتظار دل شیعه است. باید قبل از رؤیت هلال ماه غم ، آمادگی لازم را در خود ایجاد نماییم و با قلب و روح و فکر و جسمی آماده به استقبال ماه حسینی رویم، تا حظ وافر را از ایام اشک ببریم.
محرم شهر بکاء و تباکی و ماه احزان آل محمد علیهم السلام است. محرم ماه «بلی» گفتن به «ألست اولی بکم» در غدیر است. محرم هنگام «لأبکین علیک بدل الدموع دما» است.
محرم ماه اشک و عزاداری، ماه شیعه برای محبت، ماه کربلا و جلوه‌ی آن، ماه مقتل و سینه‌زنی، ماه احقاق حق است.
محرم آمد و ماه حسین (علیه السلام) طلوع کرد ! بیایید حسینی شویم و برای حضور در ماه کربلا روح و جسم خود را آماه کنیم.
اگر چنین است باید قبل از محرم ، ایامی را مراقب گوش و چشم و دست و زبان و سایر اعضای بدن بود و در مراعات حال آن‌ها کوشید. باید مراقب آن چه می‌شنویم باشیم تا در ماه محرم توفیق شنیدن مقتل، مرثیه، فضائل و مناقب اهل بیت ( علیهم السلام ) بالأخص خامس آل عبا ( علیه السلام ) را داشته باشیم.
مراقبت از جسم و روح قبل از محرم
در هر زمان و مکان زبانی لب به سخن نگشاییم. از غیبت، تهمت، دروغ و سخنان قبیح پرهیز کنیم. زبان را به صلوات و ذکر و استغفار معطر کنیم. تا خداوند توفیق دهد در این ماه زیارت عاشورا ،مرثیه ، اشعار سینه‌زنی و نام مبارک سید الشهداء ( علیه السلام ) بر زبان‌مان جاری شود. سعی کنیم مجرایی که محل عبور گلاب ناب است، به پلیدی و کثیفی آلوده نکنیم.
باید چشم‌ها را برای اشک ریختن آماده نمود و نباید اجازه داد چشم به هر چه و هر جا و هر کس که می‌خواهد نگاه کند.
چشم را با نگاه به آیات قرآن ، زیارات ائمه علیهم السلام ضریح مطهر ایشان و نام مبارکشان آماده کنیم. تا بیشتر و بهتر بتواند برای مظلومیت و مصائب حضرت ابا عبد الله حسین (علیه السلام )و اهل بیت و اصحاب نازنینش اشک بریزد.
باید دست را نیز زیر ذره بین مراقبت و مواظبت قرار دهیم؛ چون قصد داریم با همین دست در ماه محرم به نام امام حسین (علیه السلام)، حضرت علی اکبر(علیه السلام)، حضرت علی اصغر(علیه السلام) و زینب کبری (علیها سلام) ابراز ارادت و محبت کنیم و بر سر و سینه پاک کنیم و بر پیشانی دست ماتم بگذاریم.
با همین دست زنجیر بزنیم ، و کفش عزاداران حضرت راجفت کنیم و ظرف سفره‌ی حسینی را بشوییم.
با این پاها نباید به هر جا و سراغ هر کاری برویم. به زیارت رفتن، حرم رفتن، مسجد رفتن، در جماعت شرکت کردن، به مجالس اهل بیت(علیهم السلام) رفتن، قضای حوائج برادران دینی، در راحتی پدر و مادر سعی نمودن و سایر کارهای خیر باعث می‌شود خدا توفیق بیشتر و بهتر برای رفتن به مجالس اهل بیت علیهم السلام را به ما عنایت فرماید.
خودداری از خوردن مال شبهه ناک و مواظبت بر خوردن مال حلال، یکی دیگر از مقدمات مهم ورود به این ماه حرام است.
مراقبت از جسم و روح در ماه محرم
اکنون نوبت آن است که آن چه در ماه محرم باید مراعات شود و شئون یک عزادار به حساب می‌آید یادآور شویم:
1. رنگ مصیبت در زندگی روزانه:
زندگی دوستان اهل بیت (علیهم السلام) باید در محرم و صفر تغییر چهره دهد تا توفیق عرض ادب و تسلیت به ساحت صاحبان مصیبت پیدا کنند، که همان ائمه معصومین(علیهم السلام) هستند. از سوی دیگر، کارهای هیئات و حسینیه‌ها مانند توزیع چای و پخت و پز شستشو و سیاهپوش کردن معابر و مساجد را بین خود تقسیم کنند تا هم بتوانند فیض سخنرانی و ذکر مصیبت و سینه‌زنی را درک کنند. قبل از محرم امور شخصی را به انجام رسانند تا در ایام محرم وقت عزاداری داشته باشند. بهترین اوقات روز را به مجالس اهل بیت( علیهم السلام ) اختصاص دهند، بدین صورت که تا آخر وقت در محل کار یا خانه نمانند و هنگام خستگی را به مجلس اختصاص دهند. یا اگر نخواستند جایی بروند و کسی با آن‌ها کاری نداشت، به مجلس بروند. این گونه نباشد که اوقات اضافی را به مجالس اختصاص دهند.
2. کم کردن تفریح و فراغت:
باید در شهادت ائمه (علیهم السلام) بالاخص در ایام محرم و دهه‌ی اول - شب‌نشینی‌ها، رفت و آمد‌ها و خرید‌ها کمتر شود؛ و در مقابل رفت و آمد به مجالس اهل بیت(علیهم السلام) بیشتر شود. مجالس عزای آن حضرت را پر جمعیت‌تر کنیم، تا به دریای ثواب و اجر الهی دست یابیم.
3. پیش بودن عزا بر شادی:
همان گونه که نباید حزن و اندوه شخصی را بر شادی و فرح اهل بیت(علیهم السلام) مقدم شماریم. شادی و سرور شخصی و عمومی را نیز نباید بر مصائب، حزن، غم و عزاداری آن حضرت(علیه السلام) مقدم شماریم.
اگر چنین کردیم و شادی و جشن خود را بر حزن و مصائب آن بزرگواران مقدم کردیم، باید بدانیم کم اعمال و رفتار دشمنان اهل بیت(علیهم السلام) مانند بنی امیه را سرمشق قرار داده‌ایم.
از قدیم الایام شیعه این احترام را حفظ نموده است. حتی اگر روز عاشورا با عید نوروز مقارن می‌شد، مراسم عید را به تأخیر می‌انداختند چنان که در سال 398 ق این اتفاق افتاد.
4. سیاهپوشی:
تهیه‌ی لباس برای خود و خانواده و فرزندان قبل از ماه محرم یکی از آداب این ماه است. باید به فکر تهیه‌ی لباس سیاه باشیم تا با این کار بهترین درس را برای آمادگی در عزای امام حسین(علیه السلام) به خانواده و دوستان خود داده باشیم. باید کاری کنیم که حتی کوچک‌ترین فرد خانواده این پرسش در ذهنش به وجود آید که مگر چه شده است که ناگهان همه چیز متغیر می‌گردد و رنگ مشکی در زندگی ما حرف اول را می‌زند؟! فرزندانی که با این فرهنگ بزرگ می‌شوند، می‌آموزند که باید قبل از محرم برای گریه، عزا و حزن آماده باشند
ای عزیز پیامبر!
مولای من، چه کنم که ریختن خاک و کاه به سر و زدن گل بر پیشانی نشان از خود بیخود شدن ماست. حقاً مصیبت بزرگی به ما رسیده و عزیز بزرگواری را از دست داده‌ایم که در سلام بر او باید بگوئیم: «السلام علی الخد التریب» موهای سر و صورت آقا و مولایمان پریشان روی خاک سر و صورت آقایمان امام حسین، علی اکبر، ابالفضل العباس، قاسم بن الحسن(علیهم السلام) آغشته به خاک و خون، سه روز روی زمین؟
آیا ظالمان گذاشتند نعلین، چکمه یا کفش در پای آن بزرگواران باقی بماند؟! اکنون با پای برهنه راه می‌روم و اشک می‌ریزم! چرا که علویات در آن روز ناله کردند: «و امحمدا، اما فیکم مسلم، واحسیناه، وا علیا» و در بیابان داغ کربلا دویدند. در مصیبت چنین عزیز با عظمتی چه حالی باید داشت؟ خورد و خوراک، لباس و پوشاک معنی دارد؟ به دنیا بگویید: عزاداری آقای شهید و مظلوم و غریبمان، ما را از همه چیز به خود مشغول داشته است.
اکنون روز اعلام بیزاری از دشمنان امیر المؤمنین(علیه السلام) است.
بیزاری از آنان که با سنگ بر سر مولای عالمین سید الشهداء( علیه السلام ) جسارت کردند، بیزاری از کسانی که سنگ و خاکستر از پشت بام‌ها بر سر آل الله(علیهم السلام) ریختند.
در حقیقت به دنیا اعلام می‌کنیم که پیشوایانی معصوم داشتیم که دادرس مظلومان، فریادرس بیچارگان، یاری دهنده‌ی بی‌کسان و یتیمان بودند، ولی جفا پیشگان ظالم، دنیا پرستان، غاصبان، حق‌کشان، بشریت را از نور وجود ایشان محروم کردند. به هر طریق که توانستند ایشان را آزردند، که دست از عدل، عدالت، کمک به دیگران، هدایت مردم، معتقد نمودن مردم به خدا و قیامت و قرآن بردارند. با تبعید، زندانی کردن، کشتن، زندانی کردن زن و فرزند، حتی با خرابی قبور مطهرشان، دست جنایت را فراتر از تصور بشر بیرون آورند.
شیعه هر روز، هر ماه، هر سال، به خصوص در عاشورا، با اشک ریختن، سینه زدن، با خدا و پیامبر(صلی الله علیه و آله) و اهل بیتش درد دل می‌کند و از عمق جان می‌نالد و در آن مصیبت می‌سوزد و بر عقیده‌ی خود ثابت است و پافشاری می‌کند.
عزای آن که عزادار او خدا باشد زیاد کس نرود تا جهان به پا باشد
اکنون احرام مشکی و محرم را بر تن می‌کنیم و گوش خود را آماده شنیدن نام زیبای حسین( علیه السلام ) می‌نماییم.
چشمان خود را قرین به دیدن حرم شش گوشه و کلمه‌ی زیبای کربلا و عاشورا می‌نماییم. دهان خود را معطر به فریاد یا حسین می‌کنیم.
در این احرام با اشک ریزان و بر سر و سینه زنان به استقبال کاروان کربلا می‌رویم که شش ماه است از مدینه حرکت کرده‌اند.
به استقبال سید الشهداء و قمر بنی هاشم و علی اکبر و علی اصغر(علیهم السلام) و بقیه‌ی عزیزان حسین که سر بر آستانش گذاشتند.
به استقبال زینب کبری و ام کلثوم و رباب و سکینه و رقیه (علیهم السلام) و همه‌ی تشنه لبانی که عطش و اسارت را در راه حسین(علیه السلام) بر جان خریدند.
با دلی سوخته همرنگ مولا صاحب عصر(عجّل الله فرجه الشریف) می ‍شویم و با او در عزای جد مظلومین اشک می‌ریزیم گر چه تمام قطرات اشک عالم را قیاسی با یک قطره‌ی خونین اشک صاحب عصر نیست.

آماده می‌شویم که محرم در راه است

منبع: http://www.howzeh-zahra.com/
و کاروان نزدیک...!